God in die Gewone

Onlangs grawe ek deur 'n hoop foto's ,soos ek weer eens skrop en uit sorteer aan my lewe.  Daar ontdek ek toe twee foto's van my, die een is geneem in 2014 ( die jaar waarin ek met kanker gediagnoseer is) en die ander in 2015 (so een maand na my kanker uitgesny is en ek op die punt was om met my behandeling te begin). Hoekom noem ek nou dit? Nee, dit is nie 'n selfbejammerende gesanik wat gaan volg nie.  Wat ek ontdek het, nou dat ek met vars oë kyk na die foto's is dat ek baie gesonder lyk in die 2015 as 2014. Vir ander mense mag dit logies klink, maar baie mense wat met borskanker gediagnoseer word, sal weet dat die diagnose dikwels 'n skok is.  Dit is nie net 'n skok omdat jy voel asof aan jou 'n doodstraf uitgedeel is nie, maar dit is 'n skok omdat jy eintlik nie gedink het dat jy siek is nie. Behalwe vir 'n knoppie of 'n onrustige stemmetjie in jou kop was daar nie erge simptome wat jou laat dink dat jy 'n potensieel lewensbedre...

Die pienk rok. My ouma het so ‘n cherise pienk huisrok gehad wat sy altyd as sy nie lus was om moeite te doen nie, gedra het. Dit was nie die mooiste rok nie en het geen spesiale stelling gemaak nie, behalwe GEMAK! Die rok het nie vorm aan haar liggaam verleen nie.   Die armholtes was bietjie groter gesny sodat ‘n luggie vrylik kon deurtrek sodat sy maklik kon afkoel as die tempratuurskommeling van die ouderdom intree. Die rok het net bo die knie gesit, sodat daar nie iets was waaroor sy, as sy kierie in hand by die gang afskuifel, kon pootjie nie. In daardie rok het my ouma ontspan oor haar ouderdom en ongemak van haar lyf. Ek en my ouma het ‘n verhouding gehad wat min of meer die vorm aangeneem het wat baie betekenisvolle verhoudings in haar lewe aangeneem het, naamlik dat ons baie gestry het. Ek het in my jeug werklik daardie pienk rok verpes. Ek het gevoel dat die ou katoenrokkie nie geskik is om enigiewers gedra te word nie. Ek sou nooit durf om dit vir haar te sê, w...