God in die Gewone

‘n Wegglippie… Ons het almal daardie ruimtetjie waar jy dink jy kan gaan sit en sielerus vind, wegglip van die verpligtinge en onaantasbaar in jou enigheid die geluide van die lewe, ‘n afstand van jou af aanhoor. So, is ek ‘n rukkie terug van eksamentoesig verlig. Ek loop ‘n draai en rek my bene, net om onverwags ‘n bankie te sien, effens versteek, maar tog aan die een kant verlig deur die lui-warm winterson. Die bankie het my naam geroep. Ek sit en krap deur my handsak vir my Granny Smith en 'n sakmessie om haar dik, groen, suur, skil mee af te skil. Het ek nou in die personeelkamer gesit en die geure van ander se middagetes geruik, sou my Granny Smith, maar baie beskeie, amper spartaans vertoon het. Hier, op my weggesteekte bankie in die sonverligte hoekie vertoon haar skil lower en ryk – ‘n                     koningsfees! Ek vind my messie nie... Ag wat ek sal net die murg uit haar byt. My tande knars deur haar vlees ...

  Van Rus vind in Roetine… Ek wil vanoggend die spesiaal in my lewe met jul deel. ‘n Roetine wat soggens herhaal en al raak ek moeg daarvoor en skreeu ek soms gefrustreerd uit dat ek tog net asseblief hierdie oggend kan oorslaan, verryk dit telkens my lewe en voed dit my siel. Ek weet dat julle dink ek gaan julle nou wil oortuig om vroeg op te staan, die slaap uit jou hare te kam en die pad vir ‘n oggendstappie te vat. Nee, hoewel ek geensins die waarde van suurstof in die longe en die goud in die môrestond betwyfel nie, sit die slaap nog dik in my hare en skuifel ek in die donker in my pantoffels rond. Ek praat van die vroegoggend voedingsroetine van my honde, Sebas en Sofia! Hierdie roetine is my kruis, maar soos kruise ook maar is, terselfdertyd my redding. Daar is niks wat die siel so voed, soos om in die vars afwagting van ‘n hond se oë te kyk nie.  Ja, hul kan knaend wees, maar tog so oulik. Verlede Junie toe die skole heropen het vir die matrieks moes ek vroeg o...