Alleen uit genade.

 


Alleen deur Genade.

Onlangse gebeur in my lewe, en dit het niks te doene met Covid nie, dwing my om te worstel met die vrae: Hoekom? Wat is genade? Is daar iets soos geregtigheid?

Om hierdie vrae in hierdie tye te vra kan ‘n persoon soms verslae laat en dalk Godverlate laat voel, want dit wat jy dink die antwoord moet wees, klop net nie. Dit maak nie sin nie. Waar is jou God wat die goeie wil? Waar is jou beskermende hand? Hoekom word jy nie geseën nie? Hoekom is dit die mees brose in die samelewing wat altyd uitgebuit en misbruik word? Hoekom word kinders nie beskerm van die bose nie?

Hierdie is vrae waarmee ek worstel. Verbasend genoeg, voel dit vir my asof ek tog geantwoord word, maar die antwoord is nie ‘n maklike een nie. Ek dink tans aan die verhaal van Adam en Eva en die Boom van Kennis van Goed en Kwaad. Ek dink aan Abraham wat sy seun Izak gevat het om te offer. Ek dink aan die verhaal van die duiwels wat in die varke ingedryf word en ek dink aan Jesus wat die grootste prys betaal het om ons los te koop van die sonde. Iewers tussen al hierdie verhale op ‘n amper onverwoordbare vlak lê die antwoord wat aan my gestuur word: Dit is genade.

Ek hoop as julle lank genoeg dink daaraan en dit net daar laat lê, sal julle dalk ook hoor wat ek hoor. Tog, sal ek waag om my gedagtes te verwoord. Genade is dit waarvan die Boom van Kennis van Goed en Kwaad ons leer. Dit is egter so moeilike en komplekse konsep dat vir ‘n mens is dit bykans onmoontlik om te verstaan. Genade vir ons beteken om gespaar te word van ons sonde, om ‘n uitkoms te kry nader aan wat ons sien as ons eie doel in die lewe, genade beteken om geseën te word. Ons meet dikwels genade aan baie wesenlike dinge. Binne ons kapitalisties verwesterse wêreld het ons ‘n lewe van genade, vergifnis en seën vertaal in materiële voorspoed en morele aansien. Dit is ook hoekom tradisionele kerke meestal hul sending mik op die armer gemeenskappe.

Die vraag is as jy arm is, as jy nie geleenthede kry nie, as jy verkrag is as kind of volwassene, as jy slagoffer is van geweld, as jy swak en weerloos voel, leef jy noodwendig ‘n lewe waar genade ontbreek. Die eenvoudige antwoord is, Ja! Dit is so maklik om te voel dat God jou naam vergeet het as hierdie realiteite joune is. Sielkundiges sal ook vir mens vertel hoe ‘n lewe van trauma amper onherroeplike fisiese en emosionele skade aan ‘n mens berokken en die hedendaagse tronke vol hou. Genade sou tog beteken dat hierdie negatiewe goed nooit gebeur nie, maar ongelukkig is dit nie die geval nie. Hier is waar die moeilike deel inkom. ‘n Mens moet bereid wees om die stereotipiese idee van genade af te sterf. Genade is soms nie om gespaar te word van die onreg nie, genade is die feit dat jy dit oorleef. Genade is as jou hand gevat word en dat in die midde van alles wat met jou gebeur jy so styf vasgehou word, dat die onreg jou kan stamp en noodlot jou kan sny, maar dit wat jou mens maak essensieel beskerm word. Genade is om steeds na alles die mooi te kan sien, om steeds te kan lag en steeds lewe te kan voortbring deur wat jy doen en dink. Dit is genade.

‘n Mens kan nie slegte wegwens en beveel om eenvoudige nie op jou pad te kom nie. Dit is net daar. Selfs Jesus het nie demone wat daardie man uitmekaar geskeur het, net oombliklik doodgemaak en in die niet in laat verdwyn nie. Hulle is verplaas van die mens na die varke en so het hulle hulself in die afgrond ingedryf. Die arme varke het egter betaal. Dit is dus ook iets waarvan ons moet bewus wees en deel van die moeilike kant van die lewe. In die lewe is daar altyd iemand wat ons loskoop of ons vrykoop. Iemand wat ‘n las moet dra sodat ander gelukkig kan wees. Ons kan wil dink dit is nie die geval nie, maar ons moet egter net ‘n bietjie daaraan dink. Ons lewens in heroënskou neem en ons sal sien dit gebeur. Ek kan nog onthou hoe mooi die verhaal van Abraham en Izak in my Kinderbybel geïllustreer was, maar selfs die mooiste illustrasies kon nie die geweld van die verhaal wegsteek nie. Hoekom moes hy seun offer? Al die Sondagskool verklarings kon my nooit ‘n antwoord op daardie onredelike versoek gee nie. Die lewe het wel. Abraham moes bereid wees om iets prys te gee wat hy meer as die lewe self lief gehad het. Izak was die onskuldige slagoffer, maar as Abraham wel vir Izak moes prysgee, sou hy nog Abraham gewees het, sou hy nog die mooi in die lewe gesien het en God se naam kon prys. Sy geloof het hom gedryf om die opdragte na te volg, maar God se genade was groot. Hy het geweet wat hierdie versoek uiteindelik aan Abraham sou doen. ‘n Offer moes gemaak word. In die Ou Testament moes die arme bokkie intree en sy lewe en onskuld offer, soos die natuur tot vandag toe nog geoffer word vir ons verwesenliking van voorspoed. Uiteindelik was dit egter Jesus wat die Offer moes wees. Dit is slegs God wat daardie las kan dra en die woede en haat wat met die verlies gepaard gaan kan oorwin. Dit is die verwesenliking van genade.

So, loop die aarde, veral deesdae vol van slagoffers of offers. Ons is altyd dankbaar dat die geweld nie met ons gebeur het nie, maar die realiteit is, dit het. Elke mens wat “geoffer” word, koop ons vry dat geweld nie vandag jou kant toe gekom het nie. Jou onskuld is nie van jou beroof nie. Ons voorspoed, ons moment van genade kom met ‘n prys. Daardie prys is eintlik nie ‘n groot een nie. Dit is om te besef dat ons ‘n verantwoordelikheid het teenoor mekaar, dit is dat ons moet streef om die goeie te vermeerder. Ons is nie net individue wat ons eie heil skep en antwoorde vind nie. Ons kan nie slegte weghou met diefwering en sekuriteitsfirma’s nie. Ons moet bereid wees om onsself en alles wat ons so lief het prys te gee, bereid wees om te erken dat ons op die vreemdste en nie altyd redelikste maniere losgekoop is deur ander om ons en dan moet ons bereid wees om God se voorbeeld te volg en nie op te gee op die lewe nie. Ons moet die goeie vermeerder en die kwade verdryf deur lewe te skep, die mooie te skep, omgee te skep en dankbaar te wees, sodat die bose figuurlik in die varke ingedryf kan word en hulself vernietig.

My skrywe is nie gebore uit ‘n isoteriese liefde vir woorde en abstraksies nie, maar ‘n belewing van ‘n gebroke werklikheid. Ek is egter nie gelaat in ontnugtering nie, maar is eintlik gevul met ‘n gevoel van verwondering oor hoe die Bybel met ons praat deur konkrete verhale van hoop. Ons moet net luister en die hoop uitleef.

Opmerkings

Gewilde plasings van hierdie blog

Die sagte rimpeling van verandering...

Moderne Slawerny

Hoekom het jy bestaan jou boggelrug-spoegbek-sussie van my?