God in die Gewone

  Laat daar Lewe wees. Ons het almal daardie dingetjies wat met ons gebeur wat ons konstant kan herinner aan die sloer van die lewe. Die outomatiese hek van ons erf het byvoorbeeld gebreek... al ses maande terug. Ek en my man, glo dit of nie, was te besig om iemand te soek om te bel om dit reg te maak. Nou klim ek maar soggens, smiddags en saans uit die motor en gaan maak daardie hek met ‘n gebeur en gesteun oop en toe. Die ander dag om halfses die oggend is ek weer besig om die hek oop te maak vir die soveelste keer. ‘n Klein Jakkalsie glip in en die stemmetjie mor:  Hoekom kon my man nie, maar net iemand al gebel het om die hek reg te kom maak nie? Ek is moeg, die jaar was besonder lank en ek was só besig dat elke dag bykans ‘n 14 uur-werksdag was. Ek het myself, in ‘n blinde geloof dat dit goed vir my beroep is, daartoe verbind om matriekantwoordskrifte na te sien en dit is toe waarheen ek oppad was. Nog ‘n twaalfuur skof van sewe tot sewe. Dit was dag tien van nasien...

 

‘n Wegglippie… Ons het almal daardie ruimtetjie waar jy dink jy kan gaan sit en sielerus vind, wegglip van die verpligtinge en onaantasbaar in jou enigheid die geluide van die lewe, ‘n afstand van jou af aanhoor. So, is ek ‘n rukkie terug van eksamentoesig verlig. Ek loop ‘n draai en rek my bene, net om onverwags ‘n bankie te sien, effens versteek, maar tog aan die een kant verlig deur die lui-warm winterson. Die bankie het my naam geroep. Ek sit en krap deur my handsak vir my Granny Smith en 'n sakmessie om haar dik, groen, suur, skil mee af te skil. Het ek nou in die personeelkamer gesit en die geure van ander se middagetes geruik, sou my Granny Smith, maar baie beskeie, amper spartaans vertoon het. Hier, op my weggesteekte bankie in die sonverligte hoekie vertoon haar skil lower en ryk – ‘n                     koningsfees! Ek vind my messie nie... Ag wat ek sal net die murg uit haar byt. My tande knars deur haar vlees ...

  Van Rus vind in Roetine… Ek wil vanoggend die spesiaal in my lewe met jul deel. ‘n Roetine wat soggens herhaal en al raak ek moeg daarvoor en skreeu ek soms gefrustreerd uit dat ek tog net asseblief hierdie oggend kan oorslaan, verryk dit telkens my lewe en voed dit my siel. Ek weet dat julle dink ek gaan julle nou wil oortuig om vroeg op te staan, die slaap uit jou hare te kam en die pad vir ‘n oggendstappie te vat. Nee, hoewel ek geensins die waarde van suurstof in die longe en die goud in die môrestond betwyfel nie, sit die slaap nog dik in my hare en skuifel ek in die donker in my pantoffels rond. Ek praat van die vroegoggend voedingsroetine van my honde, Sebas en Sofia! Hierdie roetine is my kruis, maar soos kruise ook maar is, terselfdertyd my redding. Daar is niks wat die siel so voed, soos om in die vars afwagting van ‘n hond se oë te kyk nie.  Ja, hul kan knaend wees, maar tog so oulik. Verlede Junie toe die skole heropen het vir die matrieks moes ek vroeg o...

  “Lets go fly a kite up to the highest height. Up where the sky is clear…” Diegene wat ook in die pre-videomasjien era op die mat gelê en kyk het na die beelde van 'n rolprent wat op 'n groot wit laken teen die muur speel, sal weet dat hierdie sinnetjie uit die slot liedjie in die film, Mary Poppins, kom.   Die film eindig soos ‘n tipiese Walt Disney op ‘n vrolike noot met die pa wat sy kinders park toe vat om hul vlieërs te vlieg.   Hierdie idilliese toneeltjie is die versoeningstoneel tussen pa en kinders. Die kinders leef egter deur die verloop van die film in vervreemding van hul ouers.   Die Pa is so beïndruk met sy werk, sy huis, sy netjiese gesinnetjie, sy pakklere, hoed en sy posisie as man ( die hoogtepunt van God se skepping). Die Ma is so gefrustreerd daarmee om die patetiese vrou te wees dat bewegings soos die Suffragettes haar lewe sin gee, maar haar kinders is vergete. Hierdie ou filmpie uit 1965 is op soveel vlakke relevant tot die konteks waarin ...

  Wie is ek? Ek is ‘n gelowige: Ek glo in God en Genade; Ek glo in medemenslikheid en kompassie; ek glo in sorg en beskerm; ek glo in Lewe Ek is ‘n Afrikaner, maar nie ‘n boer dogter nie, ek hou van my baie moderne en eg kreoolse taal, ek hou van hoe jy net behoorlik hardegat in hom kan wees, ek hou van hoe my taal my behoefte na isolasie, maar ook Vryheid verstaan, Ek hou van hoe my taal my op ‘n bittersoet wyse in skaamte en met trots, bind aan die grond en aan die ander hier op die kontinent van Afrika. Ek is ongelukkig ‘n kleur, wit of is dit nou perske en soms ‘n bietjie blou. Ek kan nie my skakering, disposisie, my herkoms en gedeelde geskiedenis met Europa en koloniale onderdrukking ontken nie, ek is met skuld, tog dankbaar vir die reddingsboeie wat dit aan my toekoms gebied het, want verwerskind en hoedemaaksters sou ek nie wou bly nie. Dit is egter my kleur wat die aarde onder my voete lava maak en my pogings om te kommunikeer, uit te reik en by te dra ...

  Alleen deur Genade. Onlangse gebeur in my lewe, en dit het niks te doene met Covid nie, dwing my om te worstel met die vrae: Hoekom? Wat is genade? Is daar iets soos geregtigheid? Om hierdie vrae in hierdie tye te vra kan ‘n persoon soms verslae laat en dalk Godverlate laat voel, want dit wat jy dink die antwoord moet wees, klop net nie. Dit maak nie sin nie. Waar is jou God wat die goeie wil? Waar is jou beskermende hand? Hoekom word jy nie geseën nie? Hoekom is dit die mees brose in die samelewing wat altyd uitgebuit en misbruik word? Hoekom word kinders nie beskerm van die bose nie? Hierdie is vrae waarmee ek worstel. Verbasend genoeg, voel dit vir my asof ek tog geantwoord word, maar die antwoord is nie ‘n maklike een nie. Ek dink tans aan die verhaal van Adam en Eva en die Boom van Kennis van Goed en Kwaad. Ek dink aan Abraham wat sy seun Izak gevat het om te offer. Ek dink aan die verhaal van die duiwels wat in die varke ingedryf word en ek dink aan Jesus wat die groo...