Moderne Slawerny

Deur

 



Moderne slawerny

Van oggend vroeg tot laataand toe
sloof jy jou af aan die saak
persoonlike tyd is ‘n algemeen aanvaarde taboe,
maar vir hulle is jóú geluk wat jy daarvan maak.

Daar was eens ‘n tyd
wat jy die voëltjies aan jou venster hoor tik het,
En die goddellike altyd
om jou ‘n werklike geword het.

Nou sit jy vasgespyker
tussen vorms en tegnokratiese gerondslomp,
vir die blinker toekoms net ‘n kyker,
‘n dienaar van die stelsel, die vanguard en die hele klomp.

Om eendag opgebruik en leeggesuig
niks van liefde, vreugde en vrede te kan getuig.


Opmerkings

Plaas 'n opmerking

Gewilde plasings van hierdie blog

Die sagte rimpeling van verandering...

Deur
Prent
  Dit is elfuur op die vooraand van nog ‘n nuwe jaar en ek sê vir my dogter goeie nag. Ek was nog nooit groot op wakker bly deur die aand, net om die volgende jaar wat voel soos hierdie jaar in te lei nie. Sy maak ‘n grappie en sê: “Mamma moet lekker slaap en ek sien Mamma volgende jaar.” Volgende jaar is mos altyd die jaar met die belofte, die jaar wat soveel beter as hierdie jaar gaan wees. Volgende jaar het die groener gras. Die probleem met ouer word, is dat jy ‘n tamheid ontwikkel vir nuwe jaarswense aangesien die werklikheid dat die volgende jaar heel moontlik niks beter gaan wees as die huidige jaar nie, al vir jou baie duidelik geword het. Al wat jy eintlk met sekerheid kan sê, is dat dit dieselfde maar anders gaan wees. Tog as ek my lewenstamheid daar laat en terugkyk oor die laaste dertig jaar se nuwe jaarswense kan ek nie help om te glimlag vir die gewaarwording dat verandering stadig, amper onsigbaar oor ons gerimpel het nie. Sonder dat ons dit besef, staan ons vandag...
Read more »

Hoekom het jy bestaan jou boggelrug-spoegbek-sussie van my?

Deur
Prent
  My boggelrug-spoegbek-sussie was twee jaar my mindere om mee te begin.   Ons het albei gedy, gekruip, gespeel en die gewone paadjie van die lewe begin volg. Op drie het ek haar egter agtergelaat en my   grootword alleen voortgesit en sy het steeds daar op die bed bly lê met die doek aan en die spoegborreltjies om haar mond hoeke. Siekte en koors het veroorsaak dat die hekke van Eden vir haar toe gemaak is, amper sestien jaar het sy geword voor sy my finaal gegroet het, die sussie van my. My ma het vier dogters gehad en van ons almal was sy die mooiste.  Haar velletjie was regtig so wit soos sneeu en haar lippies rooi. Haar hare was nou wel nie die kleur van ebbehout nie, maar ‘n baie donker bruin. Sy was ‘n ware sneeuwitjie, maar haar liggaam was egter ‘n post-moderne konstruksie van ongemaklike hoeke en boggels - ‘n kombinasie van skoonheid en disfunksie. Dit is wat sy was, daardie lyfie op die bed of in die stoel.  Die enkelle woordjies wat sy eens gespree...
Read more »